November 13, 2011
Δαγκώνει ο καιρός
Έτσι που πας να τον αγγίξεις,
Αγριεύουν τα μέσα του.
Κι ούτε χειρόγραφο, ούτε ποτό σου επιτρέπεις πια.
Είσαι ο χρόνος που σου απομένει
Από δω έως πέρα.
Στρίβεις τις βίδες και βγαίνει αλήθεια,
Και κλαίς
Που ξεχνάς αυτά που θυμόσουν,
Γελάς
Που μισείς αυτά που ευχόσουν,
Νυστάζεις απότομα.
Γίνεσαι ακατανόητη.
Η μοναξιά
είναι το κάτι που στάθηκε στο λαιμό σου
Και σ` έπνιξε.