ΑΠΟΣΤΑΣΕΙΣ

Να σπας 
στην κρυστάλλινή σου γλώσσα
τις λέξεις,
προτού μου τις μιλήσεις.

Όσο πιο μικρές μπορείς να τις κάνεις.
Για να έρχονται κομματιασμένες 
στ` αυτιά μου,
για να κρατάνε περισσότερο.

                                                                                December 23, 2011

ΑΛΛΑΓΗ ΘΕΣΗΣ

November 13, 2011

Δαγκώνει ο καιρός

Έτσι που πας να τον αγγίξεις,

Αγριεύουν τα μέσα του.

Κι ούτε χειρόγραφο, ούτε ποτό σου επιτρέπεις πια.

Είσαι ο χρόνος που σου απομένει

Από δω έως πέρα.

Στρίβεις τις βίδες και βγαίνει αλήθεια,

Και κλαίς

Που ξεχνάς αυτά που θυμόσουν,

Γελάς

Που μισείς αυτά που ευχόσουν,

Νυστάζεις απότομα.

Γίνεσαι ακατανόητη.

Η μοναξιά

είναι το κάτι που στάθηκε στο λαιμό σου

Και σ` έπνιξε. 

                                                 

ΚI AΣ ΜΗΝ ΕΜΕΙΝΕ ΤΙΠΟΤΑ

Χρειαζόμαστε τελείες που να εκρήγνυνται

Παύλες που να συγκρούονται,

Χρειαζόμαστε ένα κάθετο ξημέρωμα

Για να καταλάβουμε ότι το άπειρο

Γεννήθηκε για να γέρνει μέσα μας.

                                                  October 30,2011

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΠΑΡΟΚ ΕΠΟΧΗ ΣΤΟ ΚΕΝΟ

October 4, 2011

Το πώς έζησα και το πώς έζησες ούτε που το καταλάβαμε. Έτσι ξεκίνησε ο Ενεστώτας χρόνος να κυλάει μακριά σου. Τα χρώματα και τα ονόματά μας μας καταδίκασαν. Ο σταυρός μου στένεψε, ανεβαίνω επάνω και πάντα περισσεύει κάτι. Μένω εδώ και περιμένω ένα γεωμετρικό σχήμα να με διεγείρει, αφού παραμένει ανίκητο το αίνιγμα της επιθυμίας μου.  Μεταμορφώνομαι, γίνομαι η άυλη μάζα που μετακινείται από τα χέρια του ανθρώπου στα πόδια του ζώου. Συσχετίζω την ευρύτερη ομορφιά με την δικιά σου, παγιδεύομαι και κατηγορούμαι για εγκληματική πράξη, επικίνδυνη προσπάθεια να τετραγωνίσω τον κύκλο. Χτυπάω το πόδι στη γη και τρομάζω. Στερούμαι ήχο. Οι ευαισθησίες μου αλλοιώνονται από το άρωμα της απώλειάς σου. Ενηλικιώθηκα μέσα στο βλέμμα σου κι έμεινα τώρα να τεντώνω στιγμές, να τις τραβάω απ` τα μαλλιά και να τις αφήνω διαθέσιμες. Η εμμονή της μνήμης. Το μόνο που ζητάω:  ν` αποκτήσω δικαίωμα επέμβασης στη μοναξιά του κενού, να μη βρίσκω τίποτα άρτιο και κάθε τόσο να μπαίνω στη διαδικασία της συγκόλλησης.

ΤΟ ΜΟΤΙΒΟ

θα έχει πάντα την ίδια αρχή και το ίδιο τέλος. Κάτι σαν ανθρώπινη σχέση. Τίποτα δεν θα διαφέρει, τίποτα δεν θα βγαίνει απ` την σειρά του.

October 4, 2011